Van Taupo naar Napier: Sanne!

Daar Sanne nog programma had overdag, hadden we geen haast om van de camping te vertrekken. Om 12 uur kwam de beheerder infomeren of we nog een nachtje bleven, want we hadden voor 10 uur moeten uitchecken. Hm, dan maar snel inpakken en op weg.

Maar eerst de fijnste klus als je een camper hebt: naar de dumping station. Het chemisch toilet reinigen. We maken nog een keer een foto serie voor jullie. Uiteindelijk viel het wel mee, je moet het een keer gedaan hebben. Rond half één vertrokken we naar Napier. Het was een rit van ongeveer twee uur. Onderweg stond er een bord dat er iets bijzonders te zien was, dus maar afgeslagen. Het was een prachtig uitzicht op een waterval. Daar maar even geluncht, iedereen naar de wc (dat is wel leuk aan zo’n camper) en weer door.

Eigenlijk zonder veel problemen in Napier aangekomen en het huis van Sanne gevonden. Muriël kon na de begroeting van Sanne eindelijk Olivia uitgebreid knuffelen. Aangezien Olivia overdag alleen slaapt in de wagen tijdens een wandeling, zijn we dat maar gaan doen. In het park was een leuke speeltuin en Laura heeft goed gelopen. Fieke ook trouwens.

We hadden bij vertrek uit Taupo geconstateerd dat de zoet water pomp niet werkte. Als je water wilde tappen sloeg hij niet aan, en dan gebeurt er niet veel. Dus aan het eind van de middag gebeld met de verhuurder. Na wat controles over het al dan niet aanstaan van schakelaars (wel) en het geven van klappen op de pomp (echt waar, hielp ook niet) kregen we het adres van een monteur in Napier waar we vrijdag langs konden.

Toen we van de wandeling terug waren, was Adrian al thuis. Omdat alles die dag anders liep, heeft Jasper geholpen met koken en hebben we samen spaghetti gegeten. We lagen allemaal bij tijds in bed.

De volgende ochtend was Adrian om 7 uur al werken en zaten we om half negen te ontbijten. Om 10 uur kwam Larah langs om ons ook even te zien. Na een kop thee was het toch echt tijd om het opgegeven adres te gaan zoeken voor de reparatie aan de wagen. Het adres lag midden in Napier, dus een bezoek aan de stad moest lukken. Sanne reed met Olivia achter ons aan, om mee te gaan wandelen in de stad. Helaas was het bedrijf (net verhuisd) moeilijker te vinden dan gedacht. Maar met de aanwijzingen van de receptioniste lukte het toch. We waren er maar drie keer langs gereden.

Inmiddels was Olivia wat nukkig en moest slapen. Sanne heeft Muriël en Laura het centrum ingereden, Jasper volgde te voet met Fieke op de rug. Er was gewoon niet meer plek in de auto. Napier is Art Deco city, half februari is het Art Deco weekend. En als je rondloopt snap je waarom.

Na een tijdje naar  de onstuimige branding op het zwarte strand te hebben gekeken, zijn we maar vast boodschappen gaan doen. Toen we daarmee klaar waren, en Sanne net onderweg was om ons te halen, werd er gebeld dat de camper klaar was. Dus konden we met zijn vieren in de camper weer terug naar Sanne’s huis. Hoewel het rijden steeds beter gaat is het wel prettig dat er nog iemand meekijkt en denkt.

Sanne was druk met de voorbereidingen van de BBQ die avond. De ouders van Adrian, die er al vier weken waren en nog twee weken bleven, kwamen die avond terug van een paar dagen Wellington. Dus met een grote groep aan tafel. Helaas waren de meiden te moe om nog veel te eten. Na het bad was het snel naar bed. Ook wij lagen er weer bij tijds in, de volgende dag zouden we toch wel een lange rit naar Wellington gaan maken.

Zowel Sanne als Larah konden geen interessante plekken tussen Napier en Wellington bedenken. Het zou een rit van ongeveer vier uur zijn. Je kunt oostelijk of westelijk langs de bergen van Tararua rijden. De oostelijke is korter, maar leidt door een aantal uitlopers van de bergen. Behoorlijk klimmen dus. De westelijk route via Palmerston North is langer, maar vlakker.

Wij hebben er zes uur over gedaan. De navigatie was nogal volhardend in de oostelijke variant. Maar wij wilde de westelijke route. Uiteindelijk zijn we door een gemiste afslag zo’n 20km omgereden. Ach. We zijn uiteindelijk op een alleraardigste camping in Upper Hutt aangekomen. Dit is ongeveer een half uur rijden van Wellington. De camper staat aan de rivier de Hutt geparkeerd. Door het ruisen van het water heb ik voortdurend het idee dat het regent. Maar dat doet het niet. Sterker nog: er is een algeheel stookverbod vanwege het extreme risico op bosbranden. Na de buien aan het begin van de week is het weer droog gebleven. En je ziet aan veel bomen dat het teveel aan het worden is. BBQ-en mag, maar alleen op een gasbarbeque.

In tegenstelling tot de eerder plannen hebben we de overtocht naar het Zuidereiland een dag verplaatst. Maandag 11 februari varen we over.

Op zondag hebben we naar goed gebruik uitgeslapen en ontbeten met een eitje. Toen door naar Wellington. Een ritje met de kabelbaan en op zoek naar een nieuwe zonnebril voor Fieke, toen was de middag al weer om. Het ‘Te Papa’-museum laten we voor over 3 weken als we weer terug zijn op het Noordereiland.

Nu lekker slapen en morgen kijken of de dolfijnen  mee zwemmen met de overtocht. Er wordt veel wind voorspelt, dus dat kan nog wel eens tegen vallen.