Catlins en Dunedin

Na ons verstrek uit de Fiordland wilde we toch naar het zuidelijkste deel van Nieuw Zeeland. Na de eerste overnachting in de buurt van Invercargill, door naar de Catlins. Dit is echt de zuidkust van Nieuw Zeeland. Met je boot de zee op en je zit in de Roaring Forties. Tussen de 40e en 50e breedte graad kun je de wereld rondvaren zonder land tegen te komen. Dat doet de wind ook: veel harde en koude wind kan er van zee komen. Toch heeft dit gebied een mild zeeklimaat omdat de warme golfstroom hier langs de kust loopt. De koude antarctisch stroom loopt een paar honderd kilometer zuidelijker. Het is slechts 4.000 kilometer roeien naar het zuidpoolijs. Na wat heen-en-weer gerij hebben we Porpoise bay ook gevonden. Deze baai is beroemd om zijn Hector dolfijnen die hier met de zwemmers/surfers/kanoërs komen spelen. Maar vandaag waren ze lunchen in een restaurantje. Volgens Laura. Ze waren in ieder geval niet in de baai te zien. Ook de zeeleeuwen die hier wel eens zonnen waren ergens anders.

We hebben op een fraaie camping met een prima restaurant gestaan. De Catlins is een glooiend, groen landschap. Ook is het de schapenschuur van Nieuw Zeeland. Hier zie je pas weiden vol met schapen. En die moeten ook af en toe naar een andere weg…

Maandag 25 februari reden we door naar Dunedin. Omdat we merkte dat we een blasé werden de landschappen en uitzichten, hebben we hier maar een extra dag ingelast. De aankomstdag hebben we ook alleen maar op de camping rondgehangen, wat prima lukte met een trampoline en een verwarmd binnenzwembad. De wind is hier namelijk fris. Ook als de thermometer 23 graden aangeeft.

Laura en Fieke zijn met hun zwembandjes aan flink aan het oefenen met zwemmen. Drijven met je bandjes zonder dat je voeten bij de grond kunnen is zeker voor Fieke geen probleem. Lekker op je rug drijven is erg leuk. En als je hoofd ene keer ondergaat, is dat ook niet erg. Laura vindt het allemaal wat spannender, maar komt steeds meer los. Ze wil ook graag oefenen met zwemmen.

Vandaag hadden we een boottocht langs de albatroskolonie op Otaga peninsula geboekt. Na drie kwartier slingeren tussen rotswand en zee waren we bij het haventje. Met een klein bootje, waar we met een man of 16 (skipper en assistent mee geteld) op zaten, langs de kust en een stuk de zee op gevaren. Eerst kwamen er een stuk of vier Blauwe Pinguïns langs zwemmen. Deze beesten zijn ongeveer 30cm groot. Dat is dus niet te fotograferen. Maar wel te zien! Veel Fur Seals op de rots, ook met kleintjes die rond kerst waren geboren. Boven de rotsen zat een hele groep Steward Island Aalscholvers. Nog hoger op de rots zaten de Albatrossen te broeden. We waren er op het moment dat er steeds één ouder bij het nest met de net uit het ei gekropen jongen zit. De ander is dan op zee om te eten en voor het jong eten te verzamelen. Na 2-3 dagen komt deze dan de ouder bij het nest aflossen en het jong voeren. We hebben de jongen niet gezien. De ouders zaten er waarschijnlijk op om ze warm te houden. Later in het seizoen kun je ze naast het nest zien zitten. Daarna zijn we een kilometer de zee op gevaren, naar daar waar er veel eten in het water zit. Hier hebben we jagende zeehonden, albatrossen en aalscholvers gezien. De deining door de wind tegen het tij in maakte dat Jasper vooral bezig was zijn misselijkheid onder controle te houden. De meiden vonden die vogels maar matig interessant. Muriël had er haar handen vol aan.

Terug op de wal zijn we de rotsen op gereden richting de albatroskolonie. Daar zagen we beneden aan het strand een zeehond in het water spelen. We zijn daar naar toe gegaan. We hebben een tijd van het schouwspel in het water genoten. Toen pas zagen we de zeehond die tussen de rotsen vijf meter naast ons lag te rusten. Die heeft dus een fotoshoot gehad. Je kon hem tot twee meter benaderen. Indrukwekkend!

Terug in de stad op zoek naar een nieuw vest voor Fieke. Op grond van de foto’s denken we dat ze hem ergens bij Porpoise bay heeft laten liggen. Te ver om te gaan zoeken, dus voor $29 iets anders moois bij de uitverkoop gehaald.

Weer op de camping, was de middag al bijna voorbij. Geborreld, even in het zwembad gedolt, douchen, eten en naar bed. Het duurde maar anderhalf uur voor het stil was. Tja, dat krijg je met een rustdag…

Morgen gaan we weer het binnenland in, om nu wel Mount Cook te zien zonder wolken. Hopelijk.