Van fjorden tot goud-gele stranden

Op 11 februari staken we van Wellington met de Interislander ferry de Straat van Cook over naar Picton op het zuidereiland. Hoewel het in Wellington miezerde en er toch een flinke wind stond, was de overtocht eigenlijk wel rustig. Laura en Fieke waren we al snel kwijt in de Childs corner. Jasper stond op het dek naar de afvaart te kijken en Muriël probeerde een plekje er tussen in te vinden. Wat uiteindelijk goed lukte. En zowaar: dolfijnen hebben ongeveer twee minuten met de boot gezwommen! Laura en Fieke waren net op tijd om ze te zien en waren ook weer snel naar de tv vertrokken. Toen de boot de Marlborough Sounds indraaide, zijn we naar buiten gegaan om te gaan kijken. Veel wind, maar droog. Wel een prachtig schouwspel. Vlak voor de haven hebben we 10 minuten liggen wachten voor er een plekje voor de boot was.

Eenmaal van boord hadden we met een kwartiertje rijden de camping gevonden. De meiden zijn die korte tijd al in slaap gevallen en werden pas wakker toen we al op de camping geparkeerd waren. Toen was het snel omkleden en zwemmen! De zwemvesten zijn voor het eerst uitgeprobeerd en allebei de meiden hebben rond gedobberd. De een (Laura) wat meer dan de ander.

De volgende ochtend zijn we bijtijds vertrokken. We wilde de kustroute langs de Marlborough Sounds volgen onderweg naar Nelson (kunstenaarsstad) en Marahau, vlakbij het Abel Tasman National Park.

Het eerste 37 kilometer kostte ons ruim een uur. Wel prachtige uitzichten over de Sounds. Vervolgens was het behoorlijk recht toe recht aan naar Nelson. Daar hebben we gegeten en wat boodschappen gedaan. Bij een stalletje langs de weg – op advies van Sanne – groente gekocht. In Nederland zijn de supermarktgroente duur t.o.v. de markt, hier is het nog veel erger! Uiteindelijk zijn we alles bij elkaar 5 uur onderweg geweest. Maar het was het waard. Marahau Beach Camp ligt aan een prachtige baai. In de middag dat we aankwamen was het laag water, deze was ongeveer 300 meter van de kustweg. Bij hoogwater klotst de zee hier tegen de keien.

We zijn met de meiden naar het water gewandeld. Fieke plonsde (sprong) in elk plasje dat ze tegen kwam. Na een biertje bij de camper zijn we in het café/restaurant bij de camping gaan eten: prima risotto met verse mais, pompoen en gedroogde tomaat, verse pangebakke vis en verse seizoengroente en bisque. De meiden hebben zitten smullen van hun child’s platter: vers brood, kaas, ham, komkommer, tomaat, druifjes, appel en sinasappel. En dan nog een bolletje ijs toe! We hadden lekker op het terras zitten eten met uitzicht op zee, maar even geen rekening gehouden met de sandflies. Vooral Jasper, maar ook Muriël zijn flink te grazen genomen en lopen nog steeds te jeuken…

Woensdag 13 februari hadden we een dagje naar Anchorage gepland. Dit is een van de mooiste stranden van Abel Tasman NP. We hebben ons laten halen en brengen met de watertaxi. Op de heenweg zijn we via Split Apple Rock langs Adele Island naar Anchorage gevaren. Bij Adele Island hield de boot in, omdat er zeehonden zaten. We hebben ze zien luieren en spelen. Zoek maar op de foto’s! Even verder op zagen we nog pinguïns die aan het jagen waren. Daarom eigenlijk niet vanaf een boot te fotograferen. Voor je het weet zijn ze weer onder gedoken.

Afgezet op het strand zijn de meiden gelijk gaan spelen. Er liep een zwarte eend rond die het allemaal maar interessant vond. Uiteindelijk hebben we toch besloten om een kleine rondwandeling naar het uitkijkpunt te maken. Een tocht van ongeveer 3 kilometer, waar we 2 uur over gedaan hebben. Fieke zat vrij snel bij pappa op zijn nek, Laura heeft heel goed zelf gelopen. Met wat afleiding zo nu en dan.

Wat hielp, was dat zij op de uitkijkpost vriendinnetjes maakte met Kate, een Nederlands meisje dat met haar broertje en ouders ook door Nieuw Zeeland aan het rijden was. En ze stonden 2 plekken verderop op de camping! Dus dat heeft nog een middag speelplezier gegeven. Terug op het strand kwam de boot ons al weer bijna halen. Nog even een verfrissende duik in het heldere water, en weer terug!

Het was een intensieve dag geweest, dus om half acht (dat is voor hier erg vroeg) sliepen de meiden als roosjes.

De volgende dag hebben we een lange reisdag naar Westport gehad en staan hier nu op een aardig camping. Als je die rare gasten met hun omgebouwde bussen en klus-motoren wegdenkt. Morgen gaan we via Cape Foulwind (zeehonden kijken) en  Punakaiki (pancake-rocks) naar Greymouth.