Woensdag 27 februari vertrokken we richting de hogere gebieden van Canterbury. Maar eerst langs de kust de Moeraki Boulders bezocht. Deze perfecte bollen van kalksteen zijn nog zo’n bijzonder geologisch verschijnsel. Dit gebied barst ervan, getuige de Elephant Rocks die we verder op in het binnenland tegen kwamen.
kaart is aan het laden - een ogenblik geduld aub...
-
- Moeraki Boulders, deze is nog gaaf
-
- Maar deze zien er uit als of ze in de film Alien zijn gebruikt.
’s Avonds hadden we besloten om direct naar Lake Tekapo te gaan. Hier vandaag zouden we Mount Cook ook kunnen zien. We hadden gelezen over een recent (1960) ontstaan gletsjermeer vlak bij de berg, waarin de ijsschotsen van de gletsjer rond drijven. Hier kan je met boodjes rondvaren en het ijs aanraken. Echter, onder de 4 jaar mag je niet mee. Exit plan.
De weg naar Tekapo ging zo voortvarend, dat we bij de afslag toch besloten naar Mount Cook te rijden. Daar zouden we we zien of we in de buurt van het meer konden komen. De rit langs Lake Pukaki was mooi, met azuurblauw water. De witte toppen van Mount Cook, Mount Tasman en andere waren prachtig. Vlak voor Mount Cook village was er een afslag en een grintweg met een bordje ‘Gletsjer lake Tasman’. Daar dan maar naar toe. Een enerverende rit. Het grind maakte dat de camper ging slippen bij teveel gas. Door het stof zag je niet wat er achter je gebeurde. En ondertussen langs een net niet twee auto’s brede weg naar boven. Muriël had het naar haar zin. Not.
Aan het eind van het grind pad was parkeerhaven en een bordje dat er nu geen lawinegevaar was en dat de wandeling naar het meer ongeveer 15 minuten zou duren. Wat er niet bij stond was dat het pad vooral uit morenen bestond. En van grind werden het grote rotsen waar je op moest stappen. Dit was voor Laura grote uitdaging. Fieke zat al weer in de rugdrager. Maar af en toe stegen we ook in een meter ongeveer haar lichaamslengte. Boven aangekomen was het uitzicht het wel waard. Begin februari waren er nieuwe ijsbrokken afgebroken. Een indrukwekkend gezicht. Dat was de afdaling trouwens ook. Indrukwekkend dan. Met dikke tranen van “ik kan het niet” op haar gezicht, maar ook met complimenten overladen door passerende wandelaars, is Laura toch maar mooi weer beneden gekomen.
Na een verfrissende slok water, snel weer in de camper het grindpad op en door naar Lake Tekapo. Op de camping kregen we een mooie plek met uitzicht op de speeltuin en het meer. Jasper, Laura en Fieke zijn nog gaan afkoelen in het water, dat niet superkoud was, Daarna lekker eten en naar bed!
-
- Dat weggetje, daar langs die berg. Die is niet geasfalteerd. En gaat ook weleens omhoog, en omlaag.
-
- Uitzicht aan Lake Tekapo
-
- Lake Tekapo, de wolken uit het oosten rollen over de bergen.
Eén maart was een rustdag: lekker uitgeslapen, met opa Arnold en oma Els geskyped, een wandeling naar het dorpje en lekker gezwommen in de hot pools. Het leukste is van de kant in het water springen, hé Fieke.
De meiden lagen er vroeg in, morgen weer richting de kust. Het lijkt er op dat we het slechte weer niet meer kunnen ontlopen. Maar we zullen zien. Niets zo veranderlijk als het weer, zeker hier.