Weer terug: Auckland

In het donker een verhaaltje tikken is geen pretje. Maar het is de enige manier om in deze fraaie hotelkamer de meiden in slaap te krijgen. We zitten in Auckland in een hotel vlak bij het vliegveld. Over ongeveer 17 uur vliegen we weer naar Nederland: om en nabij de 27 uur onderweg, waarvan 23 in het vliegtuig. Maar wat is er de afgelopen vier dagen nog gebeurd?

Dinsdag 26 maart zijn we weer naar Sanne verhuisd. Zij was tenslotte een van de reden om naar Nieuw Zeeland te gaan, dus moesten we ook nog maar tijd met haar doorbrengen. Olivia bepaalt nog grotendeels het ritme (en mag het, als je zes maanden bent?) dus elders afspreken was altijd lastig. Na de spullen in de sleep-out, een kamer aan de garage vast die als slaapkamer is ingericht, te hebben gedropt zijn we naar Te Mata Peak gegaan. Deze heuvelrug vormt een karakteristiek onderdeel van Hawke’s Bay. Met niet veel fantasie kun je een liggend persoon herkennen. De Maori legende verteld dat de lokale stammen veel oorlog voerde. De leider van de aanvallende stam wilde wel vrede sluiten, als hij de dochter van de andere leider kreeg. Daarmee wilde dit hoofd wel akkoord gaan als de uitdager een aantal opdrachten kon vervullen. Deze volbracht hij allemaal behalve de laatste: een weg door de berg heen eten. Toen hij bijna klaar was, verslikte hij zich en stierf. En nu ligt hij er dus nog.

Die avond hebben we soep gemaakt van de 8 kg tomaten die we zondag op de framersmarket hadden gescoord. Prima soepje, en Sanne had nog voor dagen genoeg… Woensdagmiddag zijn we met Sanne naar de school geweest waar ze opgezeten hebben. Sanne komt daar nog steeds: ze is er gymjuf. Na de rondleiding, waarbij Muriel een deel niet en een deel heel goed kende zijn we terug naar huis gegaan om pannenkoeken te bakken.

De laatste dag in Napier zijn we ’s morgens naar het nationale aquarium geweest. Met Sanne en Olivia, en ook Edith wilde mee. We moesten nog opschieten want al om half tien werden de Blue Penguins, de kleinste pinguïn soort, gevoerd. Niet veel foto’s want dit zijn de momenten dat de batterijen op zijn. Alle pinguïns zijn voor herstel naar het centrum gebracht, maar blijken zo beschadigd dat ze niet meer in het wild kunnen overleven. Een aantal is (bijna) blind of mist uitstekende delen van zijn lijf. Veroorzakers zijn vooral  visnetten en honden.

Het is een overzichtelijk museum waar beneden de pinguïns wonen en een groot basin is waar verschillende vissen, haaien, pijlstaartroggen en eels in wonen. Er liep een tunnel door dit deel waardoor je beesten ook van een andere kant kon bekijken. In dit bassin werden ook de kleine visjes door een duiker uit de hand gevoerd. Een heel spektakel, want ze hadden honger. Daarna hield de duiker nog een show waarbij hij op zijn kop ging staan en ringen in het water blies. Heel vermakelijk allemaal. De trap op in het gebouw liet nog meer vissen zien, ook een aantal import-visjes die nu een plaag waren geworden. De lokale natuur kan niet goed op tegen deze import zonder vijanden.

Wat niet goed bij een aquarium, maar wel bij een Nieuw Zeeland Nationaal museum, past was het kiwi-verblijf. We hadden het geluk dat het paartje dat hier woont (één paar heeft een territorium van 1-10 hectare) net te eten had gekregen. Zo goed hadden we ze nog niet gezien. Bij het afrekenen van een paar souvenirs kwam er iemand van het aquarium naar Laura met de vraag of ze something really cool wilde zien, dus wij met hem mee. De beste man bleek al 12 jaar de verzorger van de Kiwi’s te zijn. De meiden hebben nu een Kiwi geaaid. Een opgezette, dat wel, maar dat is dichter bij dan menig Kiwi (ik bedoel de inwoner van Nieuw Zeeland) ooit zal komen. Ook heeft Laura een ei van de Kiwi vast gehouden, dat gisteren door het vrouwtje in het hok was gelegd. Het ei heeft de grootte van ongeveer 1/4e vogel. Visualiseer een 6-jarig kind in de buik van de moeder. En dat poept die kiwi-vrouw dus regelmatig uit… Daarna was het even uitleven in de speeltuin en een lekker ijsje eten. Toen snel naar huis, want de koffers moesten worden gereorganiseerd. Dat kost altijd meer tijd dan je denkt, maar is naar tevredenheid gelukt. We denken zelfs alle souvenirs veilig over de grens te krijgen.

Die avond hadden we een barbeque voor de aanwezige Van der Meers (Sanne, Ton, Edith, Luke) verzorgd. Prima lam-chops met thijm en rozemarijn uit Sanne haar tuin en honing. Ook mijn variatie op saté gemaakt. De chili was improviseren en precies genoeg naar Sanne haar smaak. Een succes dus. De meiden hadden van Sanne bellen blaas gehad, wat ook Olivia prachtig vond. Als afsluiter deed Edith nogmaals haar verhaaltje van het oude vrouwtje. En toen was het eerste ronde afscheid nemen. Vrijdag ochtend zouden Ton, Edith en Luke naar de Coromandel vertrekken voor het paasweekend.

Vrijdag was het grote afscheid nemen van Sanne. De vriendinnen hadden het er maar moeilijk mee. Olivia zal de aandacht van Laura en Fieke misschien ook wel missen, maar de rust is ook wat waard. Onze reis ging via Taupo naar Turangi. In Taupo nog de laatste souvenirs gekocht (eindelijk, wat een bevalling was dat zeg). En aangezien dat vanwege het paasweekend alle populaire parken vol zaten, dus naar Turangi gegaan. In dat park zit nog wat achterstallige onderhoud, hoewel ik best geloof dat de eigenaars er hard aan trekken. Ze zijn nog geen twee jaar bezig en moeten echt een bouwval gekocht hebben. Je moet er maar zin in hebben. Hier hebben we een deel van de soep die we van Sanne hadden meegekregen opgemaakt en lag iedereen bijtijds onder de wol.

Ook de bedden moeten nog wat aandacht hebben want om 05.30 was ik het echt zat. Gevolg was dat we om 9.15 in de auto onderweg naar Auckland zaten. Voor de variatie niet de SH1 langs Taupo genomen (de oostelijke route) maar westelijke route, die door wat ruiger terrein gaat. Was een leuke afwisseling van omgeving. Al met al waren we om drie uur op de hotelkamer in Auckland. Dat was het punt dat Jasper nog de huurauto mocht wegbrengen. Maar zolang als het duurde bij de camper, zo snel was hij hier klaar. Binnen 5 minuten na het aankomen rijden zat hij al de shuttle naar het vliegveld. Aldaar de shuttle van het hotel opgeroepen en al met al was hij binnen een uur weer terug.

Na wat spelen in het hotel (speciale speelhoekjes zijn hier gecreëerd) zijn we bij tijds gaan eten. Het restaurant zou verscheidende malen zijn bekroond. Dat was te proeven. De meiden waren helaas op, en hebben niet veel gegeten. En ondanks dat we om 18 uur aan tafel zaten, was het na 20 uur voor ze in bed lagen. En dus even wat duisternis nodig hadden om in slaap te vallen. Dit heeft niet meer dan 10 minuten geduurd.

Zo meteen ook naar bed, energie opdoen voor de lange dag die komt. En dan maar eens zien hoeveel sneeuw/storm/kou er nog in Nederland is.