Fiordland

The Milford Road is one of the more dangerous public roads in New Zealand, with injury crash rates around 65% higher than the rest of New Zealand’s network, and a fatality crash rate of almost twice average (per vehicle kilometre travelled). Stopping is prohibited on long stretches due to rock or snow avalanche dangers, and the road is often closed in winter, with the carrying of snow chains mandatory during snow conditions.
There are also no petrol stations on the whole length of the road from Te Anau to the Sound, meaning that vehicles need to take enough fuel for a return trip. Visitors are encouraged to visit the Sound via coach or aircraft.

Maar daarover straks meer.

De weg naar Te Anau begon erg mooi, langs Lake Wakatipu. Maar gaandeweg kregen de wolken de overhand en ging de miezer over in regen. Hierdoor wel een mooie regenboog gezien. De grauwheid gaf het plaatsje een treurige aanblik. We stonden op een camping nabij het centrum. Zo konden we lopende de laatste voorraden inslaan voor we de volgende dag naar Milford Sound vertrokken.

In tegenstelling tot bovenstaand citaat zijn we op Milford road eenmaal een waarschuwing en niet-stoppen bord over een traject van ongeveer 100 meter tegen gekomen. De rest van de weg was prima begaanbaar en van goede kwaliteit. Op het bord aan het begin van de weg staat dat het 120 kilometer is van Te Anau naar Milford Sound en dat je er rekening moet houden met een reisduur van twee uur. Wij hebben er tweeënhalf uur overgedaan.Wat met een camper best netjes is. Gelukkig viel het onderweg mee met de touringbussen die af- en aanrijden.Ongeveer 10 kilometer van de Sounds ga je door Homer Tunnel, een tunnel van 1200 meter. In de zomer wordt het verkeer geregeld door stoplichten, maar één richting per keer. Een personenwagen en een bus kunnen elkaar wel passeren, maar een bus een camper niet. De rest van het jaar is er een te groot risico op lawines om voor een stoplicht stil te staan. Dan is het goed opletten en nog rustiger door de tunnel heen. Op twee punten (140 en 1000 meter) zijn paseerhavens gecreëerd.

We hadden een cruise geboekt om drie uur ’s middags. Om één uur waren we al in de Sound. Genoeg tijd op te lunchen en een wandelingetje te maken. Dat eerste lukte wel, dat laatste hebben we snel opgegeven.

Ondanks de afweermiddelen had met name Jasper, maar ook Muriël veel last van de sandflies. Volgens de Maori legende zijn de Fiordland door halfgod Tu-te-raki-whanoa gemaakt. Milford Sounds was zijn meesterstuk. De mensen stopte met werken om het te bekijken. Dit onstemde godin Hine-nui-te-pō en zij heeft toen de sandfly gecreëerd. Door hun beet zette zij iedereen weer aan het werk.
Een camper met horren scheelt wel een hoop.

En DEET ook.

De rondvaart met de boot was prachtig. We waren met misschien twintig mensen op de boot, waar er normaal minstens honderd op passen. Het eerste wat de skipper vertelde was dat de Milford Sound eerst Milford Haven heette en een station voor zeehondenvangst was. Pas later werd het gebied omgedoopt naar Milford Sound terwijl dat eigenlijk Fjord zou moeten zijn. Een sound ontstaat door erosie, door het inwerken van stromend water. Een fjord ontstaat door gletsjers. Je kunt zien dat er vijf ijstijden nodig zijn geweest om de rotsen weg te slijpen naar hun huidige vormen. Bij een van de bergen zie je traptrede van iedere gletsjer, waarbij er nog twee treden onderwater liggen. De fjord is  tussen de 60 en >100 meter diep. Vrijwel overal gaat de rotswand zo goed als loodrecht het water in. Ook hier liggen op de rotsen seals. Laura en Fieke hebben er van genoten. Zo dicht waren we er nog niet bij geweest. Bedenk dat de boot bijna tot aan de over kan komen zonder iets te raken! De skipper vertelde dat er regelmatig grote cruise-schepen de sound in varen. Over een aantal weken verwachten ze de Queen Elizabeth II. De diepgang van dit soort schepen is geen probleem…

Na de tour zijn we in de Sound blijven slapen op een camping. Nog nooit ’s nachts wakker geworden van het geluid van de Kea-bird. ’s Morgens was het erg koud, maar ook erg mooi. Op ons gemak zijn we de Milford Sund weer uit gereden en via Te Anau zijn we nu op een prachtige camping vlak bij Invercargill. De kippen lopen tussen je voeten door, de lammetjes, geitjes, kalfjes en schapen dringen om aangehaald te worden.

Morgen naar Porpoise bay en Catlins Park.