Dwars door Canterbury

Zondag 3 maart zijn we van Lake Tekapo naar Christchurch gereden. Er was bewolking, maar we hebben geen regen gezien. Eigenlijk heeft dat nog ruim een dag op zich laten wachten.

Halfweg naar Christchurch ligt Geraldine, een alleraardigst plaatsje. Op deze zondag was daar een Farmers Market, een marktje waar vooral lokale producten worden verkocht. Ook was er die dag een wedstrijd houthakken. Ze zijn tien minuten bezig om alle houtblokken netjes vast te zetten. En vervolgens hakken die gasten binnen dertig seconden een boom van ruim een halve meter door. Geweldig om te zien. Maar vervolgens weer minimaal tien minuten wachten…

Na de lunch met vers Ciabatta  en verse aardbeien door naar Christchurch. In de loop van de middag waren we op de camping. En aangezien er een zwembad was, moesten de meiden er in. Maar dat was – in tegenstelling tot de hot pools bij Tekapo – niet verwarmd. Vol enthousiasme gingen ze de glijbaan af. Kopje onder en met name Fieke was er meteen klaar mee. Dus maar snel terug naar de camper, eten, douchen en naar bed.

Maandag zijn we de stad in gereden om te zien wat de aardbeving van 22 februari 2011 had aangericht en wat er al aan wederopbouw was gedaan. Het centrum is voor een deel nog afgezet omdat de gebouwen te instabiel zijn maar de sloop nog niet zo ver. Verder vallen vooral in het centrum de lege plekken op. Hier hebben dus gebouwen gestaan die al zijn weggehaald. Het plein rond de cathedraal was het bruisend centrum van de stad met veel winkels en markten. Dit is nog helemaal afgezet. De cathedraal is deels ingestort en zal worden gesloopt. Net buiten dit gebied is met containers een nieuw winkelcentrum gebouwd: re:START.

In het Quake-center hebben we een tentoonstelling over de aardbeving bezocht. Laura kon zich namelijk niet goed voorstellen wat dat was. Daar werd eerst de Maori-legende van Rūaumoko verteld. Daarna was er een filmpje te zien van een bewakingscamera net voor en tijdens de aardbeving. Deze was erg indrukwekkend. De mensen konden bijna niet op hun benen blijven staan en op de achtergrond stort een gebouw deels in. Je ziet de paniek en radeloosheid bij de mensen. Er was een foto van een spoorlijn waarbij de biezen over een traject van 4 meter voren in de grond hebben getrokken. Er waren foto’s van mensen die in hun tuin in de scheuren stonden, tot over hun middel. De rest van de tentoonstelling ging over waarom deze beving zo destructief was en wat er voor maatregelen zijn genomen om het effect van een beving op nieuwe gebouwen te verminderen.

Na een kop koffie zijn we richting Akaroa gereden. Dit is een klein havendorpje met een Franse klank. Straatnaambordjes en namen zijn vaak nog Frans. Het ligt op de Banks Penninsula, dit zijn een drietal uitgedoofde vulkanen.  De laatste uitbarsting was 6 miljoen jaar geleden. De kraters zijn inmiddels door het geweld van de Pacific gevuld met zeewater. En zo krijg je prachtige natuurlijke havens.

De camping lag hoog op een berg met uitzicht over de baai en het dorp. De volgende morgen zijn we in het dorp gaan kijken en hebben aan het begin van de middag nog een rondvaart met een boot gemaakt. Albatrossen en zeehonden hadden we al gezien, maar dolfijnen… De cruises gaf een 98% garantie dat we dolfijnen zouden zien. Voor de duidelijkheid: in dit gebied gaat het om de Hector-dolfijn. Dit beest is maximaal 150cm en probeer dat maar eens in zo’n baai te vinden! De beesten worden niet gevoerd, dus dat is geen aanleiding voor ze om naar  de boot toe te komen.

Maar het is gelukt! Uiteindelijk hebben meer dan 6 verschillende dieren rond de boot gezwommen, waaronder een aantal kleintjes. We hebben zelfs het zogen van het kleintje gezien. Dat gaat gewoon onder het zwemmen door. Het kieren en lachen van Laura en vooral Fieke was voor de andere opvarende nog een pleziertje. De meiden zijn er nog vol van.

Vijf maart zijn we naar Kaikoura gereden. Dit was een rit van vier uur, waarbij het laatste stuk langs de Pacific. De camping is aan de rand van het dorp. Bij aankomst was er veel wind en een blauwe lucht. Deze camping heeft wél een verwarmd zwembad én hot pools! Dus we hebben met z’n alle liggen opwarmen in het water na een wandeling langs het strand.

Bij aankomst op de camping kregen we formulieren. Vandaag was de 2013 Census, de volkstelling. En echt iedereen die in het land was moest een formulier invullen. Gegevens alleen voor het Statistiekbureau beschikbaar. Dus ik heb braaf op internet gegevens zitten invullen. Omdat we niet in Nieuw Zeeland wonen hoefden we geen vragen over religie, talen, inkomen en werk in te vullen.

Woensdag hebben we uitgeslapen en zijn we naar een zogenaamd Farm Park geweest. Dit is een kinderboerderij waar alle dieren mogen worden aangeraakt en dit ook willen. Je mag op alle velden en alle hokken komen. Naast de standaard kippen, eenden, ganzen, konijnen en cavia’s hadden ze hier ook zeer enthousiaste pony’s, zwangere ezels, eigenwijze varkens, imposante kalkoenen en wollige schapen, geiten, lama’s en alpaca’s. Een een hert.

De meiden konden hun lol op. Voor $2 had je een beker met voer en de beesten herkende deze bekers feilloos. Een van de pony’s wilde zo graag eten dat Fieke in de weg liep en een zet kreeg. En mogelijk een trap tegen haar rug na. Maar tot op heden (> 6 uur later) nog geen blauwe plek te zien… En ze klaagt nergens meer over. Sterker nog, na 20 minuten zat ze op de rug van een ander ‘paardje’.

’s Middags zijn we naar de punt van Kaikoura peninsula geweest. Ook hier veel zeehonden die lagen te zonnen. Vanaf het uitkijkpunt nog een groep dolfijnen van de baai naar de zee zien zwemmen. Wat je vanaf het uitkijkpunt ook goed kon zien was de oude Pa. Dit zijn Maori verdedigingswerken. Op zich was het schiereiland goed gekozen als locatie: hoog boven zee, goed verdedigbaar vanaf land en bij helder weer kan je het Noordereiland zien. Wel heeft het schiereiland 2000 zonuren per jaar en kan het er door de zuidelijke poolwind erg koud zijn.

Terug op de camping was het tijd voor de borrel en lekker zwemmen. Er is zojuist (20:15 uur) een stevige bui losgebroken. Volgende de voorspellingen duurt dit tot morgen ochtend.

Morgen rijden we weer naar Picton om de oversteek naar Wellington te gaan maken. De reis over Te Wai-pounnamu is voorbij. Nog 10 dagen met de camper en dan nog 14 dagen met een auto over het Noordereiland. We komen nog niet naar huis!