Auckland during rushhour

Laura is koortsvrij, to begin with.

Op 5 februari was het zover: we gingen de camper ophalen. Rond kwart voor elf was de taxi er, zodat we een half uur later bij THL waren, een zenuwcentrum waar verschillende verhuurders hun wagens lieten ophalen. Om half een was ik aan de beurt om in te checken. Uiteraard ging het niet goed: de camper was een week te kort ingeboekt. Maar, geen probleem, gaan we regelen! Kost een half uurtje. Inmiddels was het twee uur voor we werden rondgeleid werden in en rond de camper. Dus om kwart over twee: op naar de supermarkt voor de lunch!

Ongeveer een half uur later waren we weer terug bij THL. Verkeerde afslag genomen, krappe parkeerplaats, bij het verlaten van het terrein bocht naar links veel te krap voor een 6,5 meter lang gevaarte. Dus heb ik de rechter voorkant van een geparkeerde Ford in elkaar gedrukt. Alleen blikschade, maar wel schade. Aan de camper vielen de nieuwe krassen eigenlijk niet op. De eigenaar was vrij snel gevonden. Samen de papieren ingevuld en toen konden we dus weer terug naar THL om dit in te leveren.

De supermarkt hebben we gevonden om 4 uur. Dus tegen de tijd dat we naar  de Coromandel vertrokken, zaten we midden in de avondspits. En dan is de koppeling best zwaar! Eenmaal buiten Auckland ging het vlotter. Het viel op hoe droog het landschap was. Hoe meer je bij de Coromandel kwam hoe groener en hoe bochtiger het werd. Uiteindelijk bij het zomerhuis van Ton en Edith aangekomen. Inmiddels was het 19:30 uur. Hoe lief van alle aanwezigen om met het eten op ons te wachten. Naast Ton en Edith (ouders van Sanne) waren haar broers Luke en Steven met kersverse echtgenoten Natalie en Francesca, Natalies ouders en oom en tante en tante Rieneke (zus van de Ton) aanwezig. Dus zeg maar 50-50 Nederlands/Engels. Het was opvallend hoe makkelijk de meiden zich in het geheel mengde. Na ongeveer 15 minuten verlegenheid lieten ze zich van hun beste kant. Bij het weggaan om te gaan slapen is Fieke iedereen voor nachtkus langsgeweest.

De camper stond op de oprit van het nieuwe huis-in-wording van Ton en Edith geparkeerd. Om 22 uur sliep iedereen tussen het gestjirp van de krekels. Sub-tropen hé.